قاتل ایرانی "سگ هار منطقه" را بشناسید/ پایگاه آمریکایی "العدید" در قطر در تیررس سربازان ایرانی+عکس

-گروه سیاسی: دستیابی به راکت های سوخت جامد کوتاه برد، یکی از اهداف اولیه برنامه موشکی کشورمان از اواسط جنگ تحمیلی بوده است. گفته می شود در این راستا اولین راکت از این نوع با برد 170 کیلومتر آزمایش شده و بعدها از لحاظ برد و محموله جنگی توسعه یافته است.

به طور کلی راکت ها پرتابه هایی با پیشران راکتی (غیرهواتنفسی) و بدون هدایت هستند یعنی پس از تنظیم اولیه به سمت مختصات هدف، شلیک شده و بعد از آن دیگر قابل هدایت و کنترل نبوده و در نتیجه دقت آنها عمدتاً بستگی به مراحل قبل از شلیک دارد. اما موشک ها با برخورداری از سامانه های هدایت و کنترل به طور معمول تا آخرین مراحل قبل از اصابت به هدف قابلیت تصحیح مسیر برای افزایش دقت دارند.

البته برای کاهش خطای ناشی از ورودی های اغتشاشی در طی پرواز نظیر شرایط جوی و برای پایدارسازی راکت از روش های فعال و غیرفعالی استفاده می شود که تعبیه بالک در انتها و یا ایجاد دوران حول محور طولی از جمله این دو روش هستند.

در نتیجه حذف سامانه های پردازشگر، حسگرها و سامانه های هدایت و کنترل و عملگرها جدا از بحث کاهش وزن برای یک طراحی مشخص، مزیت بزرگی به نام ارزان قیمت بودن راکت و سرعت و سادگی تولید ایجاد می شود که برای انهدام و آسیب زدن به اهداف غیر نقطه ای آن را به سلاح مناسب و شاید ایده آلی تبدیل می نماید که از هزینه های کلی درگیری با دشمن می کاهد ضمن اینکه طول مدت انبارداری راکت را افزایش و هزینه های این دوره را نیز کاهش می دهد زیرا نیاز به بررسی سامانه های فوق از بین می رود.

در بین راکت های طراحی و تولید شده در کشورمان، خانواده راکت های «زلزال» از اهمیت بالایی برخوردارند زیرا دوربردترین و مخرب ترین سلاح راکتی ایران، همین نمونه های مختلف زلزال هستند.

هر چند در مصاحبه های مختلفی از زلزال به عنوان موشک نیز یاد می شود اما تاکنون به طور رسمی صحبتی از وجود سامانه های هدایت روی نسل های مختلف زلزال به میان نیامده است از اینرو ما نیز بر مبنای اطلاعات منتشر شده بررسی آن را با فرض راکت بودن آغاز می کنیم.

 

به نظر می رسد راکت های زلزال دارای سه نسل اصلی هستند که تفاوت هایی در شکل ظاهری و شاخصه های عملکرد خصوصاً برد دارند. تمامی این نمونه ها از پرتابگرهای تکی که برای راکت های نازعات نیز استفاده می شود شلیک می شوند که در گزارشی به آنها پرداخته بودیم.

پیکربندی تمامی نسل ها شامل بدنه استوانه ای، چهار بالک ذورنقه ای در انتهای بدنه و موتورهای راکتی دوران دهنده پیش از بخش دماغه است. این دماغه در نسل سوم زلزال مخروط ساده است که جایگزین طرح قبلی یعنی شکل منحنی نزدیک به شکل اوجایو که به یک فیوز مخروطی در نوک دماغه می رسید شده است. 

همانطور که پیشتر اشاره شد کاربرد موتورهای راکتی کوچک دوران دهنده که لحظاتی پس از شلیک روشن می شوند، ایجاد حرکت چرخشی موشک حول محور طولی(مانور رول) است تا تأثیر عوامل ایجاد خطا در حین پرواز به کمترین میزان ممکن برسد.

نسل دوم زلزال در حالی که اختلاف ابعادی با نسل اول ندارد اما با افزایش 29 درصدی جرم سوخت، بدون کاهش میزان سرجنگی به 68 درصد برد بیشتر می رسد. البته در برخی نمایشگاه ها مشخصات متفاوتی برای طول و جرم نسل دوم عنوان شده که آن را در پرانتز آورده ایم.

در نسل سوم ضمن افزایش طول و قطر راکت، جرم آن نیز افزایش یافته است. دو نمونه معرفی شده در این نسل دارای دو رویکرد متفاوت هستند: یکی با افزایش 50 درصدی جرم سرجنگی برای رسیدن به قدرت تخریب بیشتر(با کمی کاهش برد) و دیگری با رویکرد افزایش برد ساخته شده است.

در واقع زلزال-3 نسبت به نسل قبل، 470 کیلوگرم سنگین تر است که 300 کیلوگرم آن سهم افزایش سرجنگی و 140 کیلوگرم آن سهم افزایش میزان سوخت بوده و مابقی نیز احتمالاً مربوط به افزایش حجم بدنه است.

در طیف وسیع پرتابه های راکتی و موشکی تولید شده در ایران به طور کلی پس از سری راکت های فجر و راکت های نازعات که دارای روند صعودی در برد و قدرت تخریب هستند(از برد 8.5 تا 130 کیلومتر)، راکت های زلزال و پس از آن موشک های فاتح-110 و شهاب 1 و 2(با برد 300 تا 500 کیلومتر) قرار می گیرند.

لازم به ذکر است راکت های زلزال به دلیل برخورداری از شرایط دینامیکی و میزان محموله قابل حمل، پایه طراحی و ساخت برخی از راکت های کاوشگر فضایی ایران نیز بوده اند.

علاوه بر مبحث افزایش برد نمونه های مختلف زلزال، میزان خطای نسبی آنها نیز از نکات مهم است. در نمونه های اول بیشترین خطای دایره ای این راکت در حدود 5 درصد بیشینه برد بوده که برای نسل اول 6.25 کیلومتر، برای نسل دوم 10.5 کیلومتر، برای زلزال-3 کمتر از 10 کیلومتر و برای زلزال-3بی کمتر از 12.5 کیلومتر بوده است.

باید متذکر شویم که خطای دایره ای(CEP) شعاع دایره ای به مرکز هدف مورد نظر است که بیش از نیمی از موشک های شلیک شده به سمت هدف در آن دایره فرود خواهند آمد که این دایره خطا بر مبنای روش های علمی مانند تئوری «مونت کارلو» محاسبه می شود.

تا به اینجای کار انتظار بیشتری هم از میزان دقت یک راکت هدایت ناپذیر نمی رفت اما مصاحبه فرمانده کل سپاه که در آن خطای آخرین نسل های راکت زلزال، 50 متر عنوان شد نگاه ها را به این سلاح تغییر داد.

این میزان خطا که احتمالاً مربوط به CEP زلزال های جدید یا بهسازی شده است نقش این راکت را در نبردها دگرگون ساخته و آن را از یک پرتابه که به درد شلیک به اهداف وسیع می خورد به سلاحی شبه نقطه زن تبدیل می کند.

با میزان خطای ذکر شده در واقع اگر دایره ای به قطر 100 متر حول هدف در نظر گرفته شود، بر مبنای تئوری های محاسباتی مربوطه می توان گفت دستکم نیمی از شلیک های این نمونه زلزال در آن اصابت خواهد کرد.

برای مثال توقفگاه بزرگ پایگاه آمریکایی العدید در قطر که در فاصله کمتر از 270 کیلومتری سواحل و جزایر ایران قرار دارد حدود 1300 متر  طول و 330 متر عرض دارد. 

به طور معمول در هر فاصله 100 متری عرضی و 150 متری طولی در آن دو فروند هواپیمای چند ده میلیون دلاری سوخترسان کی-سی-135 یا بمب افکن چند صد میلیون دلاری بی-1بی قرار گرفته است. هواگردهای دیگری نظیر هواپیماهای جاسوسی ئی-8، گشت دریایی اوریون و ترابری سی-130و وی-22 نیز در این توقفگاه وجود دارد که جمعاً بیش از 4 میلیارد دلار ارزش دارند.

گفتنی است سردار سرلشکر جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران در نشست خبری خود در شهریور ماه 1391 اعلام کرده بود دقت راکت‌های 300کیلومتری زلزال به زیر 50متر رسیده است.

یکی از موضوعاتی که همواره رسانه های غربی و صهیونیستی ادعا می کنند، واگذاری راکت های زلزال و دانش مربوط به تولید آن از سوی کشورمان به رزمندگان مقاومت است و حال باید منتظر ماند و دید کابوس صهیونیست ها از تبدیل بارش زلزال ها به زلزال های بارشی، چقدر در نابودی این رژیم جعلی و کودک کش تسریع می بخشد.

نظرسنجی:

در نظرسنجی میزان شرکت کنید: اگر در سوریه و عراق و لبنان نبودیم...( برای شرکت در این نظر سنجی اینجا کلیک کنید)