وضعیت آمریکا ۲۰ سال پس از حادثه ۱۱ سپتامبر چگونه است؟

– حادثه مرگبار ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در آمریکا با هزاران کشته همچنان رمزآلود است؛ آن چه در مورد این حادثه آشکار و واضح است این که این حادثه نقطه پایانی بر افسانه آسیب ناپذیری آمریکا بود.

 

به گزارش «سیدنی مورنینگ هرالد»، آمریکا که پس از پایان جنگ سرد تلاش داشت جایگاه خود را به عنوان تنها ابرقدرت جهان معرفی کند، در پی وقوع حادثه ۱۱ سپتامبر، شاهد فرور ریختن افسانه بی گناهی و آسیب ناپذیری خود بود.

 

حادثه مذکور مرگ حدود ۳ هزار نفر را طی بزرگترین حمله تروریستی خارجی تاریخ آمریکا رقم زد.

 

«جورج دبلیو بوش»، رئیس جمهور وقت آمریکا در پی این حادثه، مدعی شد که حتی به تنهایی به مقابله با کشور‌های دشمن و گروه‌های تروریستی برمی خیزد که درصدد حمله به آمریکا هستند.

 

به زعم «ویلیام گالستون»، از تحلیلگران ارشد موسسه «بروکینگز»، «بوش» در نهایت «مجموعه‌ای از اشتباهات بزرگ» خود را آغاز کرد.

 

«اسپنسر آکرمن»، روزنامه نگار آمریکایی نیز در کتاب اخیرا منتشر شده خود با نام «Reign of Terror: How the ۱۱/۹ September» تاکید کرد که حادثه ۱۱ سپتامبر، آمریکا را بی ثبات و «دونالد ترامپ» را تولید کرد و سیاستگذاری خارجی آمریکا پس از ۱۱ سپتامبر را «ژئوپلتیکی از روانپریشی» ساخت.

۴۲ کشور از جمله همه اعضای ناتو و استرالیا در این روند با آمریکا همراهی کردند، اما مخالفت «بوش» با دستگیری به مخفیگاه «اسامه بن لادن»، رئیس گروه «القاعده»، به فرار وی به پاکستان و زندگی یک دهه‌ای در این کشور منجر شد؛ تغییر هدف آمریکا از مبارزه با تروریسم به دولت ملت سازی در افغانستان نیز در نهایت شکست خورد.

 

اما آنچه در این سال‌ها اهمیت بیشتری داشت، تصمیم آمریکا برای حمله به عراق بود که برخلاف افغانستان بسیار بحث برانگیز شد و متحدان اصلی آمریکا مانند آلمان و فرانسه، تمایلی برای مشارکت در آن نداشتند.

 

پس از مدتی مشخص شد که دلیل جنگ آمریکا علیه عراق یعنی سلاح‌های کشتار جمعی، واقعیت نداشته و آمریکا را وارد جریانی کرد که واشنگتن اصلا به اتفاق‌های متعاقب آن نیندیشیده بود.

 

جنگ آمریکا علیه عراق، تنش‌های قومی و مذهبی را از یک سو و خشم از اشغال خارجی را از سوی دیگر برانگیخت.

 

در این جنگ، ۴ هزار و ۵۰۰ نظامی آمریکایی جان خود را از دست دادند و آمریکا در ۲ باتلاق مشابه «ویتنام» گرفتار شد که چشم اندازی برای فرار نداشت.

 

این حملات پیامد‌های دیگری نیز داشت؛ همدردی‌های جهانی با آمریکا از بین رفت؛ زندان نظامی «گوانتانامو» در کوبا که پس از ۱۱ سپتامبر افتتاح شد، برای فرار از سیستم قضایی آمریکا و قوانین بین المللی در مورد نقض حقوق بشر مورد استفاده قرار گرفت؛ شکنجه برای گرفتن اعتراف از زندانیان تحت بازداشت نامحدود، معمول شد؛ انتشار تصاویری تکان دهنده از سربازان آمریکایی و عوامل سیا در حال شکنجه و سوءرفتار در زندان «ابوغریب» در عراق در سال ۲۰۰۳، بر عمق فجایع حقوق بشری ایجاد شده توسط آمریکا اضافه کرد.

 

همه این‌ها نشان داد که آمریکا دیگر برخلاف جمله معروف «رونالد ریگان»، رئیس جمهور اسبق آمریکا، دیگر «شهر درخشانی روی تپه» نبود بلکه کشوری بود که قطب نمای اخلاقی خود را از دست داده بود.

از سوی دیگر، آمریکا در میانه جنگ در عراق و افغانستان با مشکلات رو به رشد داخلی نیز مواجه بود؛ گرانی، شهر‌های پر رونقی را در ایالت‌های «پنسیلوانیا» و «اوهایو» تخلیه کرد؛ نابرابری اقتصادی افزایش یافت؛ رکود بزرگ در سال ۲۰۰۸ خود را نمایان کرد؛ وحدت ملی در آمریکا از بین رفت و حتی مرگ بیش از ۶۰۰ هزار آمریکایی بر اثر کرونا، ۲۰۰ برابر بیشتر از قربانیان ۱۱ سپتامبر نیز نتوانست احساسی هرچند زودگذر از وحدت ملی را ایجاد کند؛ انتخابات ۲۰۲۰ هراس آمریکایی‌ها از دموکراسی خودشان را بیشتر کرد؛ آژانس‌های اطلاعاتی اعلام کردند که سفیدبرترپندار‌ها خطر جدی تری در قیاس با افراط گرایان برای آمریکا و بزرگترین تهدید تروریستی برای این کشور هستند.

 

ادعا‌های روسای جمهور پی در پی آمریکا مبنی بر پایان دادن به جنگ‌های مذکور نیز پوچ بود؛ روند تحولات در جنگ‌های علیه عراق و افغانستان، نیز ناسیونالیسم نژادپرستانه، بیگانه هراسی و اسلام هراسی را در آمریکا تقویت کرد و به صدور دستور ممنوعیت ورود مسلمانان به این کشور در دوره ریاست جمهوری آمریکا منجر شد.

 

آمریکایی‌ها اکنون از جنگ و صرف میلیارد‌ها دلار برای جنگ‌های خارجی و تماشای مرگ نظامیان آمریکایی خسته شدند.

 

به باور «گالستون»، «دوران ۱۱ سپتامبر در افغانستان آغاز و با شکست تحقیرآمیز به پایان رسید و اکنون زمان بستن کتاب دوره ۱۱ سپتامبر است.»

 

بیست سال پس از فروپاشی برج‌های دوقلو، مردم آمریکا عصبانی تر، متفرق‌تر و شکست خورده‌تر هستند؛ آن‌ها اکنون بیشتر از محدودیت قدرت خود آگاه شده‎اند و آمریکا دیگر درصدد تغییر تصویر خود در جهان نیست و بیش از هر چیز اکنون خواهان صرف بقای خود است.