استثمار کارگران مهاجر در بخش کشاورزی کانادا

خبرگزاری میزان - از زمان تأسیس، کانادا به شدت به نیروی کار نژادی برای برآوردن نیازهای نیروی کار در بخش‌های اصلی تولید اقتصادی متکی بوده است؛ امروزه بخش کشاورزی کانادا یکی از صنایعی است که این الگو را به وضوح می‌توان در آن مشاهده کرد.

تحت برنامه موسوم به برنامه کارگران فصلی کشاورزی (SAWP)، کانادا سالانه ده‌ها هزار کارگر را از مکزیک و کارائیب در مزارع و سایر سایت‌های تولید محصولات کشاورزی استخدام می‌کند.

به گزارش « trends.minorityrights»، اما علیرغم مشارکت ده‌ها ساله آنها در سیستم غذایی کانادا، کارگران تحت این برنامه توسط چارچوب سیاستی که آنها را از حمایت‌های اولیه محروم می‌کند، از استقرار دائمی در کانادا منع می‌شوند؛ در وضعیت ناامنی نگه داشته می‌شوند.

این برنامه کانادا با 263 کارگر از جامائیکا آغاز شد و از آن زمان به باربادوس، ترینیداد و توباگو، مکزیک و هشت کشور شرق کارائیب گسترش یافت؛ امروزه حدود 60 هزار کارگر هر ساله از طریق این برنامه و همچنین از طریق جریان کشاورزی برنامه کارگران خارجی موقت (TFWP) به کانادا می‌آیند.

کارگرانی که در این برنامه پذیرفته شده‌اند مجاز هستند حداکثر برای هشت ماه در سال برای کار به کانادا بیایند؛ مجوز کار آنها به یک کارفرما گره خورده و آنها اجازه ندارند همسر یا فرزندان را با خود بیاورند.

پس از هشت ماه کار در کانادا، آنها باید به خانه برگردند؛ با این حال، کارفرمایان این حق را دارند که از کارگران خاصی برای بازگشت در سال بعد درخواست کنند.

• بیشتر بخوانید:
•  گزارش رسانه کانادایی از وضعیت زندان‌های کانادا
•  نژادپرستی ضد بومی در کانادا/ازاعمال تبعیض تا تجربه بی عدالتی

در «انتاریو»، پرجمعیت‌ترین استان کانادا، کارگران مهاجر 41.6 درصد از نیروی کار کشاورزی را تشکیل می‌دهند؛ کارگران مهاجری که تحت SAWP استخدام می‌شوند، مجموعه‌ای از نیروی کار ارزان و قابل استثمار را نشان می‌دهند، زیرا آنها از استانداردهای کار قابل اعمال برای سایر کارگران در انتاریو، در مورد حداقل دستمزد، ساعات کار و دیگر موارد معاف هستند.

کارگران مهاجر اغلب تا 17 ساعت در روز در مزارع انتاریو، شش یا هفت روز هفته کار می‌کنند؛ ممکن است آنها را مجبور به کار با ماشین آلات سنگین یا کار با آفت‌کش‌ها و سایر مواد شیمیایی کند، اغلب بدون آموزش کافی یا دسترسی به تجهیزات ایمنی. آنها برای دستیابی به اهداف بهره‌وری روزانه تحت فشار شدید کار می‌کنند و کارگران کم‌بازده با محرومیت از کار برای دو تا سه روز بدون دستمزد مجازات می‌شوند.

از آنجایی که وضعیت مهاجرت آنها به کارفرمای آنها گره خورده است، و آنها از چانه‌زنی دسته‌جمعی منع می‌شوند، کارگران مهاجر در انتاریو معمولا از ترس اینکه آنها به خانه بازگردانده شوند، تمایلی به ابراز نگرانی در مورد شرایط کاری یا سوء استفاده ندارند.

علاوه بر این عمل اخراج پزشکی به کارفرمایان اجازه می‌دهد تا کارگران بیمار را به کشورشان بازگردانند، حتی اگر بیماری یا جراحات آنها ناشی از کارشان در کانادا باشد. از 787 اخراج کارگران کشاورزی که بین سال‌های 2001 و 2011 در انتاریو رخ داده است، 41.3 درصد به دلایل پزشکی یا جراحی و 25.5 درصد به دلیل آسیب‌های خارجی بوده است.

انتهای پیام/