«خدای جنگ» حکایت عشق به خاک است

فیلم سینمایی «خدای جنگ» خوب ساخته شده و به دلیل اطلاعات تازه‌ای که درباره برهه‌ای از تاریخ معاصر ایران ارائه می‌دهد، مخاطب را ترغیب به تماشا می‌کند. فیلم تلاش دارد تا راوی منصفی باشد و همان اندازه که از هوش و موفقیت نیروهای خودی می‌گوید، قدرت دشمنان و شکست‌ها را هم به تصویر می‌کشد. بر این اساس، با قصه‌ای روبرو هستیم که لذت انتهایی غرور ملی آن عمیق‌تر و شیرین‌تر است؛ چرا که احساس می‌کنیم فارغ از غلو و پرگویی از حقیقتی تاریخی با همه سختی‌هایش آگاه شده‌ایم. 

«خدای جنگ» لحظات نفس‌گیر زیاد دارد که برای مخاطبانی که عاشق هیجان هستند مقبول می‌افتد. سکانس برداشتن قطعه‌ای از خانه لیبایی‌ها و رد عطر مشهدی و مخفی شدن یکی از کاراکترها در زیر آب بسیار جذاب و پر اضطراب است. این هیجان در پایان به اوج می‌رسد. 

فارغ از همه این موضوعات «خدای جنگ» قصه انتخاب بین خانه و خانواده و وطن است. انتخاب بین عشق به خانواده و عشق به خاک؛ انتخابی که در شرایط عادی نیازی به آن نیست و بودن این دو تعارضی با هم ندارد اما حالا مردمی مورد حمله و تجاوز قرار گرفته‌اند و قهرمان فیلم باید دست به انتخاب بزند. 

فضای فیلم «خدای جنگ» شبیه این روزها است؛ یادآور تکرار تاریخ است؛ معجزه ایمان و استقامت را فریاد می‌زند. برخودباوری تاکید دارد و در یک کلام از ایران و صلابت ایرانی می‌گوید.

انتهای پیام/