محمدی: حضور در اردو‌های تیم ملی والیبال مثل دانشگاه بود/ همیشه سختی‌ها را به چشم سرمایه‌گذاری دیدم

امیرعباس محمدی درباره مسیر ورودش به والیبال اظهار داشت: والیبال را از ۱۱ سالگی شروع کردم، اما از ۱۴ سالگی تصمیم گرفتم مسیر حرفه‌ای را دنبال کنم. امروز که ۱۷ سال دارم، با انگیزه و تمرکز بالا در مسیر پیشرفت گام برمی‌دارم. پیش از والیبال علاقه‌مند به فوتبال بودم و واقعاً به دروازه‌بانی علاقه داشتم و حتی خیلی‌ها به‌خاطر قد و انعطافم پیشنهاد می‌دادند وارد فوتبال شوم، اما یک اتفاق ساده مسیرم را عوض کرد.

وی ادامه داد: برای خرید دستکش دروازه‌بانی وارد مغازه‌ای شدم که مدیرش پیشنهاد داد در کلاس‌های والیبال ثبت‌نام کنم. آن پیشنهاد ساده جرقه علاقه‌ام به والیبال بود و کم‌کم تبدیل به بخشی از زندگی‌م شد. اولین تجربه‌ام با تیم "تک‌ستاره کازرون" شروع شد. آنجا تازه با جو تمرینی و رقابت جدی آشنا شدم. بعد وارد تیم نوجوانان استان شدم، که سطح بازی خیلی بالاتر بود. آن دوران برایم پر از یادگیری بود و فهمیدم در والیبال چیزی آسان به دست نمی‌آید؛ تلاش، تمرکز و تکرار، سه اصل حیاتی هستند.

محمدی درباره تجربه شرکت در انتخابی تیم ملی نوجوانان گفت: تا امروز سه بار در انتخابی تیم ملی شرکت کردم؛ دوبار با هدایت وکیلی و یک‌بار با مربیگری عادل غلامی. هرکدام از این اردو‌ها برای من مثل یک دانشگاه بود؛ از رقابت فنی سنگین تا تجربه فشار روانی. این اردو‌ها به من یاد داد که فقط آمادگی بدنی مهم نیست؛ حفظ تمرکز در شرایط سخت هم حیاتی‌ است.

وی درخصوص پست تخصصی‌اش تصریح کرد: در پست پشت‌خط‌زن یا قطر پاسور بازی می‌کنم. از ابتدا به این پست علاقه داشتم و شاید چپ‌دست بودنم هم به انتخاب طبیعی کمک کرد. احساس راحتی هنگام حمله از منطقه دو و توانایی خوبم در دفاع روی تور باعث شد در این پست بهتر بدرخشم. حس می‌کنم ترکیب علاقه، ویژگی‌های فیزیکی و کار روی جزئیات، دلیل اصلی پیشرفتم بوده است.

محمدی درمورد اینکه آیا تا امروز فرصت حضور در مسابقات بین‌المللی را داشته است یا نه افزود: نه هنوز، اما همیشه خودم را برای آن سطح آماده نگه داشتم. انتخابی‌های تیم ملی برایم سکوی پرتابی بود و معتقدم اگر همین‌طور ادامه بدهم، آن فرصت هم به‌زودی فراهم می‌شود. بزرگ‌ترین چالشم رفت‌وآمد‌های طولانی و ناامن بود. مسیر‌های بین شهری برای تمرین واقعاً طاقت‌فرسا بودند، اما چون هدفم برایم جدی بود، همیشه این سختی‌ها را به چشم سرمایه‌گذاری نگاه کردم.

وی در پاسخ به اینکه چه کسانی بیشترین تأثیر را در رشدش داشته است، گفت: پدرم نقش بی‌نظیری داشت؛ از اول همراهم بود، همیشه حمایتم کرد و هیچ‌وقت نگذاشت سختی‌ها مانع پیشرفتم شوند. مربیان ارزشمندی مثل عابدی و خالقی که به من یاد دادند موفقیت فقط در تکنیک نیست، بلکه در ذهنیت هم هست.

محمد درخصوص اینکه تعادل بین درس و ورزش چطور برقرار کرده است اظهار داشت: قطعاً آسان نیست، اما با برنامه‌ریزی دقیق، سعی کردم به هردو حوزه برسم. بعد از مدرسه، تایم کوتاهی استراحت می‌کنم و بعد تمرین. حتی بین تمرینات هم وقت‌هایی برای درس خوندن اختصاص می‌دهم. در واقع خودم را به‌گونه‌ای مدیریت می‌کنم که هیچ‌کدام از اهدافم قربانی نشود.

وی درباره چشم‌اندازش برای آینده ادامه داد: هدف اصلی‌ام حضور در تیم ملی و بازی در میادین بین‌المللی‌ است. می‌خواهم نه‌فقط در ایران، بلکه در سطح جهانی به عنوان یک بازیکن حرفه‌ای شناخته شوم. همچنین در آینده به مربیگری هم فکر می‌کنم تا تجربه‌هایم را به نسل‌های بعدی منتقل کنم. این اهداف باعث می‌شود بیشتر تلاش کنم تا الگوی خوبی برای بقیه باشم. برای همین سعی می‌کنم هر روز از دیروزم بهتر باشم.

محمدی در پایان خاطرنشان کرد: باور به خود، تلاش مستمر و نظم در مسیر حرفه‌ای بودن حیاتی‌ است. مهم نیست چندبار زمین می‌خورید؛ مهم این است که بلند شد و ادامه داد. از مربیان یاد گرفت، از تجربیات استفاده کرد و دانست که هر قدم کوچک، ما را به رؤیاهایمان نزدیک‌تر می‌کند.

انتهای پیام/