بزرگ‌ترین چالش «پرویزخان» تکثیر جمعیت استادیوم بود

فیلم سینمایی «پرویزخان» تازه‌ترین محصول سازمان اوج است که در ترکیب اکران نوروزی قرار گرفته. این فیلم به نویسندگی و کاگردانی علی ثقفی و تهیه‌کنندگی عطا پناهی اولین بار در جشنواره چهل‌ودوم فجر به نمایش در آمد و مورد توجه قرار گرفت. این فیلم با بازی سعید پورصمیمی بخشی از زندگی مرحوم پرویز دهداری، مربی اسبق تیم ملی فوتبال کشورمان را روایت می‌کند.

طراح جلوه‌های بصری فیلم سینمایی «پرویزخان» در گفت‌وگو با خبرگزاری میزان در توضیح چالش‌هایی که در تولید این اثر سینمایی با آن مواجه شده است، بیان کرد: وقتی در مورد برهه‌ای تاریخی از گذشته ایران صحبت می‌کنیم، همواره این موضوع برجسته می‌شود که آن زمان چه چیزهای وجود داشته و چه چیزهای وجود نداشته است و تا چه اندازه باید به آن اتمسفر و فضا نزدیک شویم. همین مساله اولین چالش طراح جلوه‌های بصری است که باید تلاش کند تا حال و هوای فیلم را به سال‌هایی که در آن روایت می‌شود، نزدیک کند.

وی افزود: تاریخ معاصر تحولاتی داشته است که باید در تولید یک اثر سینمایی لحاظ شود. بزرگ‌ترین چالش ما به عنوان طراح جلوه‌های بصری در «پرویزخان» بود این بود که نیاز به تکثیر جمعیت داشتیم؛ یعنی باید جمعیت فراوانی را در استادیوم آزادی و بعد در قطر و سپس در سئول می‌داشتیم. یعنی در سه کشور مختلف با سه پوشش ظاهری متفاوت جمعیت را تکثیر می‌کردیم و این موضوع از منظر تولیدی (یعنی فیلمبرداری واقعی) قابل اجرا نیست و کار طراح جلوه‌های بصری است.

اسلامی ادامه داد: به همین دلیل به این نتیجه رسیدیم که مدلی از تکثیر جمعیت را طراحی کنیم که رفتارهای انسان گونه داشته باشند، خوشحالی کنند، ناراحت شوند، راه بروند و همه رفتارهای تماشاچیان فوتبالی را نمایندگی کنند. با سه طیف مختلف ایرانی یعنی پرسپولیسی‌ها که در استادیوم آزادی هستند، سئولی‌ها که در المپیک سئول هستند و قطری‌ها که با لباس عربی در استادیوم قطر هستند سر و کار داشتیم و این چالش مهم دیگر ما بود.

طراح جلوه‌های بصری «پرویزخان» یادآور شد: اتفاقاتی چون منورهایی که زده می‌شد یا تصویری که روی نمایشگر تلویزیونی به نمایش درمی‌آمد، جزئی از موارد پایه‌ای فیلم‌ها هستند که عین سادگی چالش نبودند و تکراری بودند اما تکثیر جمعیت به این شکل را نداشتیم؛ شاید قبلا تکثیر جمعیت را در لشکرکشی و جنگ و امثال آن داشتیم اما برای یک استادیوم فوتبال که همه با هم تشویق می‌کنند و ناگهان ناراحت می‌شوند و بلند می‌شوند و می‌نشینند سخت بود، چون تجربه‌اش را نداشتیم.

وی در توضیح نامزدی این فیلم در بخش سودای سیمرغ برای طراحی جلوه‌های بصری تاکید کرد: این موضوع اجتناب‌نایذیر بود چرا که پیش‌تر فیلم فوتبالی نداشتیم و آخرین کاری که در حوزه تکثیر جمعیت در ورزشگاه انجام داده بودیم، فیلم «غلامرضا تختی» بود که آن هم نامزد شد. البته برای آن فیلم تماشاچی به این شکل نبود؛ برای «پرویزخان» نزدیک ۴۰ دقیقه از کل کار بود و قسمت جدی و دراماتیک فیلم حضور تماشاچیان در صحنه است. اگر پلان‌های فیلم را که بدون تماشاچی فیلمبرداری شده است، ببینید متوجه می‌شوید که هیچ حس دراماتیکی را به شما انتقال نمی‌دهد؛ در نتیجه جلوه‌های بصری در اینجا کارکرد بزرگی در دراماتیزه کردن فیلم انجام می‌دهد و به همین دلیل طبیعی بود که نامزد شود.

اسلامی در پاسخ به این پرسش که آیا تحریم‌ها اثری بر کار تخصصی او داشته است، گفت: جلوه‌های بصری تجهیزات ویژه‌ای دارد که حتما باید به روز باشد چرا که با سیستم‌های معمولی قابل تحقق نیست و اینها قیمت‌های گزافی دارند و خرید و نگهداری این تجهیزات هزینه‌بر است. قیمت یک کامپیوتر دست کم ۱۰۰ میلیون است و ما در مجموعه خود ۲۵ کامپیوتر داریم و تصور کنید چقدر این تجهیزات گران هستند و با یک قطع و وصل شدن برق امکان سوختن دارند. ضمن این که نرم‌افزارهای حرفه‌ای کار ما نیاز به خریدن لیسانس دارند که قیمت‌هایشان دلاری است و متصل شدن به آنان وقتی که متوجه می‌شوند از ایران است ممنوعیت‌هایی دارد و اینها مشکلات عدیده ما در بحث تحریم‌هاست. ضمن این که تجهیزاتی چون ماشین کنترل هرگز به ایران فروخته نشده و حتی وارد ایران نشده است، اینها معضلات ما در بحث جلوه‌های بصری است.

او همچنین درباره اهمیت ساخت فیلم‌هایی از جنس «پرویزخان» گفت: تاریخ نشان داده که رابطه ما با قهرمانان‌مان خوب نیست، نخبه‌کش هستیم و پذیرشی که نسبت به یک قهرمان غیرایرانی داریم برخلاف ادعای‌مان نسبت به قهرمانان خودمان نداریم. این موضوع به تمام عرصه‌ها (خوانندگان، شعرا، مجریان و…) قابل تسری است و این موضوع شامل حال سینما هم هست. در دهه‌های قبل توجه به قهرمان در داستان بیش از امروز بوده است و مردم این را دوست داشتند. فیلمسازان هم بلد بودند که به سمت این آدم‌ها بروند؛ همچنان که حمید هامون در فیلم «هامون» تبدیل به قهرمان می‌شود یا جنسی از قهرمان که فیلم سینمایی «کانی مانگا» ارائه می‌دهد، مورد قبول مردم است اما امروز جنسی از قهرمان‌سازی را انجام می‌دهیم که باعث می‌شود آن قهرمان حتی از چشم مردم بیفتد و این کاستی‌ای است که باید از منظر فیلمسازان مورد توجه قرار گیرد.

وی افزود: «پرویزخان» فیلم خوبی است، اما من انتقادی هم داشتم، از جمله این که نباید به اختلافات دامن زده شود، چرا که در بیشتر مواقع نیازمند تحکیم و اتحاد هستیم. بنابراین وقتی قصه‌ای تعریف می‌کنیم که در آن عده ناراحتی می‌شوند و رفتار واکنشی نشان می‌دهند و اطلاعات درستی هم از این منظر نداریم، اشاره به این موضوع جذاب نیست. هرچند که ارجاع دادن به رفتار و بیان آقای دهداری و بررسی کارهای او جذاب است، اما برجسته کردن رفتار گروهی که در تقابل با او هستند جذاب نیست و نباید به آن دامن زد. ایرانی‌ها اگر از چیزی هم ناراحت باشند باز هم عرق ملی خود را حفظ می‌کنند.

اسلامی در پایان تصریح کرد: در فیلمسازی امروز باید نیازهای جامعه را بسنجیم و ببینیم که مردم چه می‌خواهند تا برایشان بسازیم؛ نیازسنجی جامعه مهم‌تر از فیلمسازی فرمایشی است چرا که وقتی فیلمسازی بر اساس نیاز جامعه باشد، عرق ملی را در خود دارد و چیزی است که دغدغه مردم است، پس مردم آن را دنبال می‌کنند.

انتهای پیام/