اتحاد مسلمانان علیه اشغالگران
خبرگزاری میزان - سیدهادی سیدافقهی در روزنامه حمایت نوشت: نطفه صهیونیسم جهانی، به‌عنوان یک جریان قومی در میان یهودیانی شکل گرفت که از بحر خزر به اروپای مرکزی و شرقی مهاجرت کرده بودند. این اتفاق، نماد رؤیای آن‌ها برای بازگشت به سرزمین موعود خودخوانده‌شان ـ منطقه‌ای بین نیل و فرات یعنی فلسطین ـ بود. با اینکه جوهره حرکت صهیونیسم، غیردینی است و بر روی سکولاریسم بنا شده، اما با سوءاستفاده از اساطیر یهودی آن را به خدمت ایده نژادپرستانه خود گرفتند به‌نحوی‌که در آموزه‌های تلمودی، خدا «پروردگار جهان» نیست بلکه خدای بنی‌اسرائیل است!
اشغالگران در طول بیش از هفت دهه عمر رژیم صهیونیستی، این برتری‌طلبی را در سطح حکومتی و به‌صورت سیستماتیک نشان دادند؛ به‌نحوی‌که نگاهی به نقشه فلسطین از سال 1948 به این‌سو، حاکی از اشغالگری قدم‌به‌قدم آن‌ها در این سال‌هاست. ازجمله اینکه رژیم موقت صهیونیستی با کارچاق‌کنی «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور سابق آمریکا، در پی تکمیل پازل‌های پراکنده «معامله قرن» بود تا به‌زعم خود، نسخه مقاومت را برای همیشه بپیچد. سران تل‌آویو افزون بر فلسطین، طمع بالا کشیدن منابع و سرزمین‌های کشورهای مسلمان را هیچ‌گاه پنهان نکرده‌اند.
مقارن با کلید خوردن جریان عادی‌سازی روابط برخی کشورهای اسلامی با صهیونیست‌ها موسوم به «توافق ابراهیم»، رژیم صهیونیستی سیل کالاها و خدمات خود را در بخش‌های گوناگون به این کشورها سرازیر کرد. اطلاعات رسمی وزارت جنگ رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که ارزش صادرات نظامی این رژیم در سال ۲۰۲۱ به کشورهای عربی که به‌موجب توافق ابراهیم به جریان عادی‌سازی روابط با تل‌آویو پیوسته‌اند، به حدود ۸۰۰ میلیون دلار می‌رسد.
از طرف دیگر، دولت‌های اسلامی مناسبات راهبردی این حوزه با صهیونیست‌ها را به ایجاد ساز و کارهای ماندگار و اساسی با کشورهای مسلمان ترجیح داده‌اند. قاهره طی یک قرارداد به‌اصطلاح «تاریخی» با رژیم موقت صهیونیستی، معامله‌ای به ارزش 15 میلیارد دلار! با تل‌آویو منعقد کرد و اردن هم از اول ژانویه ۲۰۲۰، حدود ۴۵ میلیارد مترمکعب گاز طبیعی به ارزش ۱۰ میلیارد دلار به مدت ۱۵ سال از اسرائیل وارد می‌کند. این جدای از صدها میلیون دلار اجناس مصرفی صهیونیستی است که در بازارهای امارات، مراکش، سودان و بحرین در حال فروش هستند.
از منظر ژئوپلیتیک، بلندپروازی‌های سرزمینی اشغالگران همواره مشهور و مشهود بوده و می‌توان گفت سناریوی عادی‌سازی، گام اول تحقق رؤیاهای توسعه‌طلبانه صهیونیست‌هاست. بر اساس شعار معروف آن‌ها مبنی بر سلطه «از نیل تا فرات»، تمامیت ارضی 14 کشور اسلامی تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد که مکه و مدینه نیز شامل این محدوده است.
از طرفی، صهیونیست‌هایی که خود را پشت ماسک تمدن پنهان کرده و ژست روشنفکری و زندگی مسالمت‌آمیز با دیگر ادیان و مذاهب گرفته‌اند، بزرگ‌ترین خطر امنیتی برای همه کشورهای غرب آسیا به شمار می‌آیند. این خطر از ابتدای نضج گرفتن تفکر یهودیت منهای تعالیم آسمانی وجود داشته و امروز به اشکال مختلف دیده می‌شود.
طبق رهنمودهای کتاب مقدس یهودیان، این جماعت خود را برتر از دیگران می‌پندارند و بقیه انسان‌ها را «حیوان ناطق» تلقی می‌کنند. بر این اساس معتقدند سایر افراد و ملل باید در خدمت یهود باشند چون نطفه غیریهود را همچون نطفه حیوانات می‌پندارند، خانه آن‌ها را طویله بر می شمرند و غارت اموال و تجاوز به نوامیس آن‌ها را جزو حقوق مسلم خود فرض می‌کنند. با این نگاه است که صهیونیست‌ها قائل به خودبرترپنداری در قدس هستند و می‌گویند تا زمانی که حتی یک غیریهودی در این شهر باشد، خدای بنی‌اسرائیل به آن‌ها به نظر رحمت نگاه نمی‌کند.
این حقایق را رهبر حکیم انقلاب در دیدار با کارگزاران حج بیان کرده و فرمودند؛ «امروز بلای صهیونیسم برای دنیای اسلام بلای نقد و فوری و دم‌دستی است... این را باید افشا کرد... دولت‌های عربی که با صهیونیست‌ها دست دادند، مصافحه کردند و روبوسی کردند و جلسه گذاشتند هیچ سودی از این کار نخواهند برد. جز ضرر برایشان چیز دیگری ندارد. اولاً ملت‌هایشان مخالفند به‌علاوه رژیم صهیونیستی این‌ها را می‌مکد، از این‌ها بهره‌مندی و استثمار می‌کند.» (18 خرداد 1401)
در چنین شرایطی، برخی کشورهای اسلامی عمدتاً به بهانه‌های ژئوپلیتیک و ژئو اکونومیک با رژیم موقت صهیونیستی روابط گسترده برقرار کرده‌اند؛ با این فرض که اسرائیل با پشتوانه اقتصاد سرمایه‌داری و حضور فعال غول‌های فناوری در آن، قادر به گسترش مبادلات تجاری آن‌هاست. این در حالی است که این قبیل بازیگران منطقه‌ای فقط یک شق تحولات را بررسی کرده‌اند و از مابقی آن غافل‌اند.
قاعده صهیونیست‌ها این است که در هر گرایشی به سمت هر کشوری، در کنار منافع اقتصادی، انتفاع امنیتی آن را نیز بررسی کنند. اگر با امارات و بحرین، نرد عشق باخته‌اند و چنانچه با ترکیه، اقلیم کردستان و جمهوری آذربایجان ارتباطات نزدیک دارند، همگی ناظر به استقرار رسمی در مرزهای ایران است. در سایر کشورهای غیر همسایه نیز این ملاحظه را قطعاً مدنظر دارند.
خب، اگر شیطنتی از ناحیه صهیونیست‌ها به میزبانی بازیگران منطقه‌ای علیه ایران صورت بگیرد، تکلیف چه خواهد بود؟ پاسخ روشن است. جمهوری اسلامی به‌صورت شفاف اعلام کرده است که تهدیدات اسرائیلی را از محدوده سرزمینی هر کشوری که باشد، برنمی‌تابد و واکنشی قاطع و تند به همان مبدأ خواهد داد. به عبارت دیگر، میزبانان تجار صهیونیست در اطراف کشورمان، باید ریسک شیطنت‌های مهمانان خود را هم بپذیرند و در صورت فقدان نگاه تجاری 360 درجه سرمایه‌های خود را به خطر انداخته‌اند.
نکته پایانی اینکه، ایجاد رفاه مصنوعی در میان مردم و یا دادن وعده‌های نسیه به آن‌ها، مانع از شورش و اعتراض آن‌ها علیه دولت‌هایشان به سبب پالوده خوردن با صهیونیست‌ها نمی‌شود. ملت‌ها از عمق جان از اسرائیل متنفر و منزجرند و گپ و گفت سیاستمدارانشان سدی در برابر تقابل همیشگی آن‌ها با رژیم جعلی صهیونیستی نمی‌شود. در اردن، ترکیه و مصر، تجمعات ضدصهیونیستی و احساسات ضداسرائیلی همیشه غلیان دارد؛ کما اینکه مردم ترکیه درحالی‌که دولتمردانشان سرگرم قهوه نوشیدن با سران صهیونیست بودند، راهپیمایی روز قدس را برگزار کردند. این شور و شعور، شکاف میان جامعه و حاکمیت را افزایش می‌دهد و دولت‌های اسلامی در عوض همگرایی و هم‌افزایی، در نهایت، قربانی هم‌داستان شدن با جنایات اسرائیل می‌شوند؛ اتفاقی که خشم مردم را در مسیر براندازی رژیم موقت صهیونیستی هدایت خواهد کرد.
انتهای پیام/
خبرگزاری میزان: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
