در میان جمعیت زائران و در آن همه هیاهوی و شلوغی روبروی حرم ارباب که می‌رسی، غرق می‌شوی در حرم، در تنهایی خود با اباعبدالله. انگار در میان آن‌ همه شلوغی نیستی، انگار که آن‌ همه آدمی که هستند، نیستند .عاشقانه نجوا می‌کنی، اشک می‌ریزی و حرف می‌زنی با ارباب در خلوتی که میان آن شلوغی ساخته‌ای