قطعنامه ضد ایرانی حقوق بشری که کانادا هر سال علیه ایران در سازمان ملل مطرح میکند، در آخرین روزهای سال ۲۰۲۵ نیز مطرح و در مجمع عمومی تصویب شد.
اعتیاد کانادا به هدایت این قطعنامه که ریشه در ریاکاری (هیپوکراسی Hypocrisy) اتاوا و ابزارسازی و سلاحسازی حقوق بشر برای اهداف سیاسی دارد، پنجشنبه گذشته به وقت محلی به تصویب قطعنامه ضد ایرانی دیگری منجر شد که شاهد روند نزولی آرای موافق بود.
۷۸ رای موافقی که درپی تلاشهای کانادا سبب تصویب قطعنامه یادشده شدند، از آرای موافق در سال گذشته و نیز آرای مخالف و ممتنع کمتر بود؛ این قطعنامه ۲۷ رای مخالف و ۶۴ رای ممتنع کسب کرد؛ ضمن اینکه ۲۴ کشور در رایگیری غایب بودند.
در حالی که روسیه، چین، عمان، ازبکستان، ترکمنستان، تاجیکستان، بلاروس، کوبا، هند، عراق، اندونزی، اریتره، پاکستان، نیجر به این قطعنامه رای منفی دادند، قابل پیشبینی بود که آمریکا، رژیم صهیونیستی، انگلیس، فرانسه، کانادا، ژاپن، ایتالیا، مراکش، بلژیک، اتریش، استرالیا، آلبانی، سوئد، اسلوونی در زمین ابزارسازی حقوق بشر اتاوا بازی کرده و به این قطعنامه رای مثبت بدهند.
قطعنامه یادشده که ۲۸ آبان ماه در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل مطرح و با ۷۹ رای تصویب شد، در همان زمان با واکنش جدی ایران مواجه شده بود.
تاکید ایران بر صلاحیت نداشتن کانادا برای طرح ادعاهای حقوق بشری
ایران از زمان آغاز این رویه توسط کانادا، رویکرد مغرضانه و انگیزههای سیاسی کانادا را بهشدت رد و محکوم و همواره تاکید کرده است که همچنان متعهد به گفتوگو و تعامل سازنده با سازوکارهای حقوق بشری سازمان ملل است؛ سازوکارهایی که بهصورت منصفانه، شفاف و فارغ از تبعیض عمل میکنند و اصول بنیادین عدالت، بیطرفی و استقلال را رعایت میکنند.
ایران تاکید دارد که کانادا به جای تمرکز بر حقوق بشر واقعی، از آن بهعنوان ابزاری برای پیشبرد منافع ژئوپلیتیکی استفاده میکند.
نمایندگی ایران در سازمان ملل در پاسخ به ادعاهای حقوق بشری کانادا پیش از تصویب قطعنامه ادعایی در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل، گفت: ما را از گزافهگوییهای ریاکارانه کانادا، کشوری که سابقهاش در دفن هزاران کودک بومی در گورهای بینامونشان و غرق بودن در نژادپرستی ساختاری ریشهدار خود به خوبی مستند است و اکنون در برابر ایران ژستِ مدافع جهانی حقوق بشر میگیرد، معاف کنید.
نمایندگی ایران تصریح کرد: اگر حقوق بشر به ابزاری ژئوپلیتیک در دست همان جمع همیشگیِ خلافکارانِ زنجیرهای بدل نشده بود، این کانادا بود که باید روی صندلی اتهام مینشست و زیر بار قطعنامهها عرق میریخت نه آنکه با ژست روی صحنه خودنمایی کند!
غلامحسین درزی، سفیر و معاون نمایندگی ایران در سازمان ملل در زمان تصویب این قطعنامه در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل تصریح کرد: بار دیگر، پیشنویس قطعنامهای بیاساس و غیرضروری از سوی کانادا برای اقدام در این کمیته ارائه شده است؛ جمهوری اسلامی ایران مخالفت قاطع خود را با این پیشنویس که بهطور کامل دارای انگیزههای سیاسی، گزینشی و مخرب است، اعلام میدارد.
وی با اشاره به اینکه ما هم محتوای این پیشنویس و هم نیت پشت آن را رد میکنیم، گفت: این پیشنویس که نه در هیچ روندی مورد مذاکره قرار گرفته، نه با هیچ طرفی توافق شده و هر ساله توسط همان کشور خاص تحمیل میشود، فقط در خدمت اهداف سیاسی همان کشور و نه در خدمت آرمانهای حقوق بشر است.
معاون نمایندگی ایران در سازمان ملل، تاکید کرد: تهران بار دیگر بر موضع دیرینه خود تاکید میکند که قطعنامههای کشورمحور بهطور ذاتی ماهیتی تقابلی دارند؛ چنین رویههایی موجب تضعیف گفت وگوی واقعی میشوند، اعتماد را از میان میبرند و اصول بیطرفی و عدمگزینشی بودن را که باید راهنمای فعالیت سازمان ملل در حوزه حقوق بشر باشند، نقض میکنند.
به گفته درزی، تنها سازوکارهای مبتنی بر همکاری و نه فشار، قادر به ایجاد نتایج سازنده و پایدار هستند؛ این پیشنویس نه تنها هیچگونه تعامل سازندهای را تقویت نمیکند بلکه همان رویکرد تقابلی را تداوم میبخشد؛ رویکردی که بارها و بهطور مستمر ناکارآمد بودن آن ثابت شده است.
وی در بخشی دیگر با اشاره به بی توجهی قطعنامه موردنظر به تجاوز آمریکا و رژیم صهیونیستی به ایران و شهادت شماری از شهروندان کشورمان، تصریح کرد: شگفتآور است که تدوینکنندگان این پیشنویس قطعنامه مدعیِ نگرانی درباره حقوق بشر ایرانیا» هستند، اما هیچ اعتنایی به جان ایرانیان ندارند.
مدیرکل امور زنان و حقوق بشر وزارت امور خارجه با تاکید بر فقدان هرگونه مبنای حقوقی و اخلاقی برای این اقدام مداخلهجویانه کانادا، تاکید کرد: دولت کانادا بهعنوان میراثدار سرکوب نظاممند حقوق بشر بومیان و نیز بهعنوان طرفی که سابقه طولانی در همدستی با رژیم نسلکش اسرائیل در کشتار مردم فلسطین و تجاوز علیه دیگر کشورهای منطقه دارد، هیچ صلاحیتی برای طرح ادعاهای مزورانه حقوق بشری علیه ایران ندارد.
وی همچنین با اشاره به قطع روابط یکجانبه کانادا با ایران و محرومسازی ایرانیان مقیم این کشور از خدمات کنسولی، این سیاستها را نقض آشکار حقوق بشر دانست و بیان کرد: تحریمهای یکجانبه کانادا علیه ایران، حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مردم ایران را هدف قرار داده و دولت کانادا باید پاسخگوی پیامدهای منفی اقدامات خود که در مواردی در حد جنایت علیه بشریت است باشد.
ودیعتی، به مقامهای کانادایی توصیه کرد به جای سیاسیکاری و فرافکنی، بر رسیدگی به نقض حقوق بشر در داخل این کشور، از جمله شکنجه و کشتار دستهجمعی کودکان بومی و توقف اقدامهای ناقض حقوق ملتهای دیگر تمرکز کنند.
- بیشتر بخوانید:
- قطعنامههای سیاسی علیه ایران چراغ سبز اقدامات تروریستی به صهیونیستها و آمریکا
- بیانیه ستاد حقوق بشر در واکنش به قطعنامه سیاسی کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل
اعتیاد اتاوا به تصویب قطعنامههای سیاست زده علیه ایران
اقدام کانادا در هدایت و راهبری قطعنامههای ضد ایرانی در سازمان ملل از سال ۲۰۰۲ که عمدتا با پیشزمینه اعمال تحریمهایی با ادعاهای حقوق بشری علیه ایران همراه بوده است، در کنار نبود تغییرهای اساسی در محتوای این قطعنامهها مانند آنچه در سالهای ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ رخ داد، نشاندهنده اعتیادی است که کانادا به تصویب این قطعنامهها پیدا کرده است.
این قطعنامهها ازسوی منتقدان همواره سیاسی و بیاعتبار و بی توجه به زمینههای فرهنگی و سیاسی ایران توصیف شدهاند؛ دلیل این مخالفتها نیز کاملا روشن است.
دلایل سیاسی متعددی پشت قطعنامههای ادعایی کانادا علیه ایران وجود دارند؛ یکی از عوامل اصلی، فشارهای لابیهای صهیونیستی و روابط نزدیک کانادا با رژیم صهیونیستی و آمریکا است.
در عین حال، ریاکاری کانادا در حقوق بشر بارها برجسته شده است؛ کانادا در حالی ادعاهای حقوق بشری خود علیه ایران را تکرار میکند که در یک نمونه خود متهم به همدستی با رژیم صهیونیستی در نسلکشی غزه است.
رسانههای مختلف با انتشار گزارشها و ارائه سندها، کانادا را به استانداردهای دوگانه متهم کردهاند؛ سازمان عفو بینالملل نیز کانادا را به ریاکاری در سیاست خارجی متهم کرده است، جایی که کانادا در ۴ کمیته بینالمللی حقوق بشر مورد بررسی قرار گرفته است.
علاوه بر این، سیاستهای داخلی کانادا، نشاندهنده این ریاکاری ریشهدار است؛ منتقدان میگویند کانادا از حقوق بشر برای توجیه سیاستهای خود استفاده میکند، در حالی که در مورد نقض حقوق بشر توسط متحدان خود مانند آمریکا و رژیم صهیونیستی سکوت میکند.
این رویکرد سیاسی، کانادا را به اعتیاد به این قطعنامهها سوق داده است، جایی که قطعنامههای ضد ایرانی هر سال بدون تغییرهای اساسی تکرار میشوند تا به زعم اتاوا و به دستور کارفرمایان فشار بر ایران حفظ شود!
کانادا ناقض بزرگ حقوق بشر
گزارشها و سندهای زیادی وجود دارند که نشاندهنده این واقعیت هستند که کانادا یکی از ناقضان بزرگ حقوق بشر بهویژه در زمینه اسلامهراسی و حقوق مهاجران است.
اسلامهراسی در کانادا یک تهدید مداوم برای حقوق بشر و انسجام اجتماعی است؛ براساس گزارش نماینده ویژه کانادا در مبارزه با اسلامهراسی در ۲۰۲۵، اسلامهراسی در این کشور ریشه در نژادپرستی و تعصب دارد و به افزایش حملهها علیه مسلمانان منجر شده است.
مسلمانان کانادا، که بیش از ۱.۸ میلیون نفر هستند، با تبعیض روزانه روبهرو هستند.
گزارش کمیته پارلمانی کانادا در ۲۰۲۵ نشان میدهد که اسلامهراسی در کانادا رو به افزایش است و مسلمانان احساس امنیت نمیکنند.
سازمان حقوق بشر کانادا گزارشهایی از اسلامهراسی در محل کار منتشر کرده است؛ حملههای تروریستی مانند حمله به مسجد کِبِک در ۲۰۱۷، تاریخ اسلامهراسی در کانادا را برجسته میکند.
در زمینه حقوق بومیان، کانادا سابقهای طولانی از نقض حقوق دارد؛ گزارشهای عفو بینالملل و سازمان ملل نشان میدهند که بومیان کانادا با تبعیض نظاممند، خشونت و کمبود خدمات روبهرو هستند.
مهاجران مسلمان نیز با اسلامهراسی مواجهاند؛ دیدهبان حقوق بشر از اتاوا خواسته است تا اقدامهای عملی علیه اسلامهراسی انجام دهد.
گزارش سنای کانادا در مورد اسلامهراسی تاکید دارد که این پدیده نیاز به اقدامهای بیشتر دارد و جامعه مسلمانان کانادا که در سکوت قرار گرفته است، نیاز به حمایت دارد.
خانه شیشهای کانادا در موضوع حقوق بشر سالهاست که ترک برداشته است، اما اتاوا همچنان به ریاکاری حقوق بشری خود ادامه میدهد.
ریاکاری کانادا در حقوق بشر در رسانههای کانادایی نیز مورد انتقاد قرار گرفته است؛ حامیان قطعنامههای ادعایی کانادا در سال ۲۰۲۲ در کمیته سوم سازمان ملل نیز به ریاکاری متهم شدند.
کانادا با هدایت قطعنامههای سالانه علیه ایران، نشان داد که اعتیادی سیاسی به این روند است که ریشه در منافع ژئوپلیتیکی و نه نگرانی واقعی از حقوق بشر دارد.
ضرورت پایان یافتن ریاکاری حقوق بشری به سبک کانادا
کانادا که در سالهای اخیر با زدن نقاب پیشگامی در زمینه حقوق بشر، کارنامه حقوق بشری ننگینی از خود ارائه کرده است، از سال ۲۰۰۳ تاکنون هدایت تصویب قطعنامههای سالانه علیه ایران در مجمع عمومی سازمان ملل را بر عهده داشته است.
این قطعنامههای غیرالزام آور در حالی تصویب میشوند که کانادا و همدستان وی در این روند نه تنها در سیر تاریخی بلکه در رویکردهای مختلف سیاستزده و سیاسیکارانه خود نشان دادهاند که کوچکترین توجهی به حقوق بشری مردم ایران ندارند.
مهمترین مصداق این مدعا، سکوت آنها در قبال شهادت بیش از هزار شهروند ایرانی بر اثر تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به ایران در تابستان گذشته بود؛ مصداقهای دیگری مانند اعمال تحریمها و اقدامهای قهری یکجانبه با پیامدهای کاملا آشکار ناقض حقوق بشر نیز در این زمینه وجود دارند.
کانادا در حالی خود را در جایگاه اتهامزنیهای حقوق بشری به ایران قرار میدهد و انگشت اتهام و ادعاهای بیاساس خود را به سمت این کشور میگیرد که خود با مشکلات جدی در زمینه حقوق بشر روبهرو است.
ریاکاری حقوق بشری کانادا عمدتا با انگیزههای سیاسی، مانند فشارهای لابیهای صهیونیستی و روابط با آمریکا، پیش میروند؛ براساس منابع معتبر مانند گزارشهای سازمان ملل، عفو بینالملل و رسانههای کانادایی، این الگو نه تنها عدالت را زیر سوال میبرد، بلکه اعتبار کانادا را در عرصه بینالمللی خدشهدار میکند.
جهان به تجربه در تاریخ دریافته است که صلح فقط از طریق گفتوگو به دست میآید؛ از این رو، درک بازیگران غربی از ناکارآمدی اتهامزنیها، تحریمها، اعمال فشارها و حرکت در مسیر الگوهای تقابلی میتواند حقوق بشر را به جایگاه واقعی خود رسانده و صلح و امنیت جهانی را تضمین کند.
انتهای پیام/