روز ملی حقیقت و آشتی (National Day for Truth and Reconciliation) در کانادا که بهعنوان روز پیراهن نارنجی (Orange Shirt Day) نیز شناخته میشود، هر ساله در اواخر سپتامبر (اوایل مهر) برگزار میشود.
این روز بهمنظور گرامیداشت بازماندگان بومی مدارس شبانهروزی، خانوادههای آنها و جوامع بومی کانادا و همچنین به رسمیت شناختن تاثیرهای دردناک و طولانیمدت سیستم مدارس شبانهروزی بر مردم بومی این کشور اختصاص یافته است.
دولت کانادا و برخی نهادهای وابسته به آن از اواخر قرن نوزدهم تا اواخر قرن بیستم مدارسی را اداره میکردند که کودکان بومی را از خانوادههایشان جدا کرده و به زور در به این مدارس منتقل میکردند.
هدف این سیستم، آسیمیلاسیون یا همانسازی کودکان بومی با فرهنگ سفیدپوستان از طریق حذف فرهنگ، زبان و هویت بومی آنها بود. این کودکان بهطور معمول با سوءاستفادههای جسمی، عاطفی و فرهنگی مواجه شدند.
روز پیراهن نارنجی از داستان فیلیس وبستاد، یک بازمانده از مدارس شبانهروزی بومیان کانادا، الهام گرفته شده است. فیلیس در سال ۱۹۷۳، که در آن زمان کودکی ۶ ساله بود، پیراهن نارنجی جدیدی که مادربزرگش برایش خریده بود را به مدرسه برد، اما کارکنان مدرسه آن را از او گرفتند. این تجربه نمادی از سلب هویت و فرهنگ کودکان بومی شد. رنگ نارنجی به همین دلیل به نماد این روز تبدیل شده است.
نسلکشی به سبک کانادایی
امروزه، حدود ۳۰ سال پس از بسته شدن آخرین مدرسه شبانهروزی در کانادا، آسیبهای بین نسلی این سیستم همچنان در جوامع بومیان احساس میشود.
کشف گورهای بینشان در سال ۲۰۲۱ که گمان میرود حاوی بقایای کودکان باشند، در محوطه مدارس شبانهروزی سابق، این موضوع را بار دیگر به پیش راند و کاناداییها را مجبور کرد تا با میراث مضر استعمار کشورشان مقابله کنند.
کارشناسان میگویند که روند نگرانکنندهای از انکار مدارس شبانهروزی توسط سفیدپوستان کانادایی در حال گسترش است، و نمک بر زخمهای بازماندگان، خانوادههایشان و جوامعشان میپاشد.
- بیشتر بخوانید:
- افشای دروغ دولت آمریکا درباره آمار مرگ کودکان بومی در مدارس شبانهروزی
- پرونده بومیان در کانادا؛ احتمال کشف گورهای جدید در مونترال قوت گرفت
الجزیره نوشت: اینکه کودکان بومی در مدارس شبانهروزی مورد نقض حقوق بشر قرار گرفتهاند، موضوعی نیست که بهتازگی مشخص شده باشد.
اگرچه مدت زیادی طول کشید تا بازماندگان درباره آنچه اتفاق افتاده صحبت کنند، تجربیات آنها و آسیب گستردهای که متحمل شدند برای دههها به صورت یک سند عمومی ثبت شده است.
این مدارس که توسط دولت کانادا تامین مالی و توسط کلیساها اداره میشدند، با هدف جذب اجباری کودکان بومی در فرهنگ عمدتا سفیدپوست اروپایی کانادا تاسیس شده بودند.
یک کمیسیون فدرال در سال ۲۰۱۵ مسئول بررسی این سیستم شد و انبوهی از شواهد و مدارک از سوءاستفادههای نظاممند، بیتوجهی و آسیب را ارائه کرد. این کمیسیون نتیجه گرفت که این مدارس به منزله نسلکشی فرهنگی بودهاند.
کمیسیون گفت هزاران کودک در این مدارس جان باختند، اما هیچکس به شمارش تعداد کشتهشدگان یا ثبت محل دفن آنها توجهی نکرد.
کانورسیشن نوشت: این حقیقت تلخ سالها پیش، در سال ۲۰۱۵، توسط گزارش نهایی کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا، که مرگ بیش از ۳ هزار و ۲۰۰ کودک را، از جمله ۵۱ مورد در کملوپس تایید کرد، آشکار شده بود.
اعلام این خبر بسیاری از کاناداییها را شوکه کرد و نشان داد که احتمالا تعداد کودکان بومی که در مدارس شبانهروزی کانادا جان خود را از دست دادهاند، بیشتر از آن چیزی است که کمیسیون حقیقتیاب گزارش داده بود.
انتهای پیام/