تروئیکای اروپایی شامل انگلیس، فرانسه و آلمان ضمن مطرح کردن ادعاهای بیاساس درباره موضوع هستهای ایران درصدد استفاده از سازوکار موسوم به ماشه برای بازگرداندن تحریمها هستند.
این کشورها با ارسال نامهای به شورای امنیت، ضمن طرح ادعای عدم اجرای تعهدهای برجامی از طرف ایران و عدم همکاری با آژانس بینالمللی انرژی اتمی، روند فعالسازی سازوکار فنی اسنپبک را آغاز کردند.
جلسه شورای امنیت برای بررسی قطعنامه تمدید لغو تحریمها علیه ایران بهتازگی برگزار شد و این جلسه با شکست شورای امنیت در تصویب قطعنامه به پایان رسید.
به گزارش امریکن کانسرویتیو، تحریمها در هدف خود برای دستیابی به یک توافق هستهای جدید با ایران شکست خواهند خورد.
این اقدام، که نمونهای از نظم جهانی رو به زوال به سرکردگی آمریکا است که در آن تهدیدهای اقتصادی و نظامی جایگزین دیپلماسی شدهاند، هیچ فایدهای ندارد، بلکه مملو از خطر است.
تحریمها هیچ تأثیری بر تعهد ایران به موضوع هستهای غیرنظامی خود نداشتهاند و هیچ دلیلی برای باور این موضوع وجود ندارد که تلاش دوباره برای همان کار، تأثیر متفاوتی خواهد داشت.
سالهاست که ایران در چندین موقعیت متناقض و مشابه قرار گرفته است؛ مهمترین آنها تلاش برای متقاعد کردن جهان به سرکردگی آمریکا بوده است که در مورد پایان دادن به برنامه تسلیحات هستهای که ایران هرگز نداشته است، صادق است.
در سال ۲۰۱۵، دولت اوباما، به همراه ۳ کشور اروپایی و روسیه و چین توافق هستهای را با ایران امضا کردند؛ با وجود تمام پیچیدگیهای فنی، مفاد اساسی این توافق ساده بود؛ اگر ایران به تعهد خود برای محدود کردن موضوع هستهای غیرنظامی خود عمل کند، آمریکا به وعده خود برای لغو تحریمها عمل خواهد کرد.
مجموعهای از گزارشهای مداوم آژانس بینالمللی انرژی اتمی (IAEA) تأیید کرد که ایران بهطور کامل و مداوم به تعهدات خود تحت برجام پایبند بوده است؛ با این وجود، در ماه می ۲۰۱۸ (اردیبهشت ۱۳۹۷) دولت نخست دونالد ترامپ بهطور یکجانبه از این توافق خارج شد.
دولت بایدن ۴ سال فرصت داشت تا ترامپ را به دلیل این اقدام سرزنش کند، اما آنها هرگز به راهحل ساده بازگشت به توافق پایبند نبودند؛ ایران به تعهد خود برای محدود کردن موضوع هستهای که نیازی به محدود شدن نداشت، عمل کرده بود، اما مجازات شد.
در آغاز دولت دوم ترامپ، اگرچه ایران از ورود مجدد به مذاکرات هستهای با همان دولتی که توافق هستهای قبلی را نقض کرده بود، محتاط بود، اما به میز مذاکره بازگشت.
اما علیرغم پیشرفت واقعی و احتمال واقعی دستیابی به توافق، مسیر دیپلماتیک به نفع مسیر نظامی کنار گذاشته شد و به جای مصالحه دیپلماتیک، تأسیسات هستهای ایران بمباران شد؛ و این دومین موضع متناقضی بود که در این توافق گنجانده شده بود؛ قرار بود ایران بهعنوان امضاکننده پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای (NPT) تمام تعهدات خود را بدون بهرهمندی از هیچ یک از حقوق یا حمایتهای خود انجام دهد.
با وجود شکست رژیم عدم گسترش سلاحهای هستهای در محافظت از ایران، تهران تلاش کرد تا این موضع متناقض و رابطه خود را با آژانس بینالمللی انرژی اتمی حفظ کند؛ ایران پس از تعلیق اولیه همکاری خود با آژانس، بهتازگی توافق جدیدی را با آژانس بینالمللی انرژی اتمی امضا کرد.
اما این امر تنها به سومین تناقض منجر شد؛ ۳ کشور اروپایی به ایران قول داده بودند که اگر همکاری با آژانس بینالمللی انرژی اتمی و مذاکرات با آمریکا را از سر بگیرد، اسنپبک را به مدت ۶ ماه به تعویق میاندازند.
اما با وجود تعامل مجدد ایران با آژانس بینالمللی انرژی اتمی، ۳ کشور اروپایی در حال اجرای بازگشت تحریمها به حالت عادی هستند.
این اقدام تروئیکای اروپایی بعید است که دیپلماسی را تسریع یا تشویق کند؛ در عوض، به نظر میرسد که آخرین راه دیپلماسی را میبندد.
ایران گفته است که اگر بازگشت تحریمها در نهایت اجرا شود، توافق با آژانس بینالمللی انرژی اتمی نیز اعتبار خود را از دست خواهد داد.
انتهای پیام/