معصومه کیانی فعالیت رسانهای خود را از سال ۱۳۸۳ آغاز کرد. او ابتدا به عنوان خبرنگار وارد این عرصه شد، اما نقطه عطف مسیر حرفهایاش در سال ۲۰۱۲ رقم خورد؛ زمانی که بهطور جدی به گزارشگری رادیویی روی آورد. نخستین تجربه رسمی او، گزارش مسابقه تیم ملی والیبال نشسته بانوان ایران در برابر آمریکا در پارالمپیک بود؛ رویدادی که نامش را بهعنوان گزارشگر ورزشی در ذهن مخاطبان ثبت کرد.
وی در ادامه، گزارش رشتههای دیگری مانند تیراندازی پارالمپیک را نیز برعهده گرفت و از سال ۲۰۱۶ مسیرش را با جدیت بیشتری ادامه داد. کیانی در طول این سالها تجربه گزارش رشتههای متنوعی از جمله فوتبال، هندبال و حتی هاکی روی یخ را به دست آورد؛ رشتهای که آن را از دشوارترین حوزههای گزارشگری میداند.
این گزارشگر رادیو ورزش معتقد است خبرنگاری و گزارشگری ورزشی با تمام جذابیتهایش، سختیهای بسیاری دارد. او میگوید: در این حرفه، نه زمان مشخصی در اختیار دارید و نه روز تعطیلی برایتان معنا دارد. چه در ماموریتهای داخلی باشید و چه اعزامهای خارجی، باید همیشه آماده باشید.
به گفته وی، برای گزارش موفق یک رشته ورزشی، تنها حضور در میدان کافی نیست، بلکه نیاز به تحقیق، مطالعه و داشتن اطلاعات تخصصی و بهروز وجود دارد. ارتباط مستقیم با ورزشکاران، شناخت دقیق قوانین و ریزهکاریهای رشتههای مختلف، لازمه کار یک گزارشگر است. دایره وسیعی از اطلاعات و توانایی جستوجو و تحقیق، بخشی جداییناپذیر از موفقیت در این عرصه است.
کیانی در روایت تجربههایش، به چالشهای خطرناک هم اشاره میکند: گاهی در مسیر این شغل، حتی به مکانهایی خطرناک رفتهام تا گزارشی را کامل و بهموقع تهیه کنم. اما همه اینها را با دل و جان پذیرفتهام، چون عشق به کارم باعث میشود سختیها را فراموش کنم.
وی تأکید میکند که با وجود همه دشواریها، خبرنگاری و گزارشگری ورزشی دنیایی پر از شور و ماجراجویی است. «هیجان، دوندگی، سفرهای پیدرپی و رضایتی که از رساندن صدای ورزشکاران به گوش مردم به دست میآورم، انگیزهای است که مرا در این مسیر نگه داشته است.»
معصومه کیانی امروز بعد از سالها فعالیت، همچنان با همان انگیزه روز نخست پشت میکروفن مینشیند. برای او، هر رویداد ورزشی نه فقط یک گزارش، بلکه فرصتی تازه برای روایت زندگی، تلاش و امید ورزشکارانی است که نام ایران را در میدانهای جهانی فریاد میزنند.
انتهای پیام/