طبق اعلام ستادخبری سیودومین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان، احمد وکیلی، نقاش و مدرس با سابقه، که به گفته خود در ۶۵ سالگی تجربه داوریهای فراوانی داشته، داوری در هنر را یکی از دشوارترین کارها میداند. او میگوید: با خودم عهد کرده بودم دیگر داوری نکنم، اما باز هم مسئولیتش را به دوش ما گذاشتند. پشت هر اثر یک دل و احساس وجود دارد که با یک تلنگر میشکند. در مرحله آخر که باید انتخاب کنی این اثر باشد و آن یکی نباشد، دل یک نفر شکسته میشود و من هیچوقت از این کار راضی نیستم.
وکیلی که سالهاست در کنار فعالیت هنری به آموزش نیز پرداخته، آثار جشنواره جوانان را متعلق به نسل ۱۸ تا ۲۵ ساله از شهرها و استانهای مختلف دانست و تنوع فرهنگی و تجربههای متفاوت زندگی آنان را از ارزشهای جشنواره برشمرد. با این حال، او نقدی قدیمی را یادآور شد و افزود: تهران همچنان مرکزیت دارد و این برای یک جامعه دموکراتیک شایسته نیست. هرچند در سالهای اخیر وضعیت کمی بهتر شده و آثار خوبی از شهرستانها آمده، اما هنوز بخش زیادی از شرکتکنندگان دانشجویان دانشگاههای تهران هستند. جشنواره باید فضای یکسانی برای همه جوانان ایرانی ایجاد کند، چه تحصیلکرده هنر باشند و چه نه.
این هنرمند ادامه داد: با دبیر جشنواره و دیگر دوستان صحبت کردم که بین دو جشنواره، سه تا چهار ورکشاپ برگزار شود، بهویژه برای بچههای شهرستان. این کار حتی از خود جشنواره مهمتر است. بارها نوابغی پیدا شدند، اما، چون نتوانستیم آنها را حفظ کنیم، در جامعه مستحیل شدند و از بین رفتند. وجود یک دبیرخانه دائمی میتواند این بچهها را دنبال کند، برایشان ورکشاپ و نمایشگاه بگذارد و مانع از گم شدن استعدادهایشان شود.
وی درباره تجربه کارگاههای جشنواره نیز گفت: تمرکز من روی ارتباط حسی است. بچهها باید بدانند کسی که بالای سرشان ایستاده همان مسیر را آمده و درد دلشان را میداند. این ارتباط نتیجه بهتری میدهد. البته نکات فنی مثل رنگ هم مطرح میشود، اما اصل ماجرا همین ارتباط انسانی است.
وکیلی با اشاره به شیوههای آموزش گذشته یادآور شد: در آموزشهای سنتی، استاد و شاگرد یک نوع سیر و سلوک مشترک داشتند. امروز این امکان کامل وجود ندارد، اما باید فضایی ایجاد شود تا حتی پس از فارغالتحصیلی هم ارتباط استاد و شاگرد ادامه پیدا کند. در گذشته گاهی برخوردها سخت و حتی ظالمانه بود، اما امروز لطافت بیشتری در آموزش برقرار شده است.
این مدرس باسابقه نقاشی که نزدیک به چهار دهه تجربه تدریس دارد، کلیدیترین اصل آموزشی خود را چنین بیان کرد: مهمترین جملهای که همیشه به شاگردانم گفتهام این است، شبیه من نباش". هر کس باید جهان منحصربهفرد خود را تجربه کند.
وی در پایان افزود: تا همین یکی دو سال پیش همیشه روی تخته کلاس مینوشتم: نقاش بودن مهمتر از نقاشی کردن است. یعنی باید ذات و روح آدم نقاش باشد. ممکن است مدتی کار نکنید، اما، چون نقاش هستید دوباره به آن برمیگردید. اما اگر فقط نقاشی کنید، ممکن است کیلومترها با نقاش بودن فاصله داشته باشید؛ عمل را انجام میدهید، اما با تمام وجود حسش نمیکنید.
انتهای پیام/