اعتراضهای «همه چیز را مسدود کنید» سراسر فرانسه را فرا گرفت و این کشور را فلج کرد.
به گزارش رویترز و آسوشیتدپرس، معترضان در سراسر فرانسه چهارشنبه، نوزدهم شهریور ۱۴۰۴ در نمایشی از خشم و اعتراض علیه امانوئل مکرون، رئیسجمهور و دیگر مقامهای سیاسی این کشور اقدام به مسدود کردن بزرگراهها کرده و با پلیس درگیر شدند.
بیش از ۸۰ هزار نیروی امنیتی در سراسر فرانسه مستقر شدند تا با این اعتراضها مقابله کنند.
براساس گزارشها، این نیروها در شماری از شهرها، معترضان را با خودروهای آبپاش متفرق کردند؛ پلیس ضد شورش در پاریس، پایتخت فرانسه از گاز اشکآور برای متفرق کردن جمعیت استفاده کرد؛ نزدیک به ۲۰۰ نفر در پایتخت فرانسه بازداشت شدند.
پلیس در شهرهای رن، مون پلیه، نانت و چند شهر دیگر نیز برای متفرق کردن معترضان از گاز اشکآور استفاده کردند؛ شمار بازداشتشدگان در شهرهای فرانسه به ۳۰۰ نفر رسید.
این اعتراضها سبب توقف خدمات ریلی و ترافیک گسترده شده و اختلالهای جدی در زندگی روزمره ایجاد کرد.
اگرچه این اعتراضها به هدف اعلامشده خود یعنی اختلال کامل در فرانسه نرسید، اما توانست بخشهایی از زندگی روزمره را فلج کرده و صدها نقطه بحرانی را در سراسر فرانسه شعلهور کند.
اعتراضهای «همه چیز را مسدود کنید»، ابراز نارضایتی گستردهای است که در رسانههای اجتماعی گسترش یافته است؛ این اعتراضها نخست در ماه مه (اردیبهشت) بهصورت آنلاین در میان گروههای راستگرا ظهور کرد، اما پس از آن در میان دیگر طیفهای سیاسی گسترش یافت.
این اعتراضها در روزی که سباستین لکورنو محافظهکار بهعنوان نخستوزیر جدید مکرون، پس از برکناری سلفش توسط پارلمان به دلیل برنامههای نامحبوبش برای کاهش شدید بودجه، به آشفتگی سیاسی افزود.
فرانسه تحت فشار است تا کسری بودجهای را که تقریبا ۲ برابر سقف ۳ درصدی اتحادیه اروپا و انبوهی از بدهی معادل ۱۱۴ درصد تولید ناخالص داخلی است، کاهش دهد.
اعتراضهای سراسری فرانسه در روز چهارشنبه، نخستین روز کاری نخستوزیر جدید این کشور، سبب شد تا چالشی جدی برای دولت فرانسه رقم بخورد.
کارشناسان اعتراضهای «همه چیز را مسدود کنید» را با اعتراضهای موسوم به «جلیقه زردها» که در سالهای ۲۰۱۸-۲۰۱۹ بر سر مالیاتها و هزینههای زندگی فوران کرد و مکرون را مجبور به اعطای امتیازهای سیاسی به ارزش میلیاردها یورو کرد، مقایسه کرده و میگویند که این ۲ اعتراض، از جهت استقرار گسترده نیروهای امنیتی، انفجار خشونتها و درگیریهای مکرر بین دولت و خیابان شباهتهایی دارند.
جامعهشناس اندیشکده بنیاد ژان ژورس، به شکاف نسلی بین این ۲ جنبش اعتراضی اشاره کرد و گفت: در جنبش جلیقه زردها، ما فرانسهای نسبتا آسیبپذیر شامل تعداد زیادی کارگر و بازنشسته داشتیم که برای گذران زندگی تقلا میکرد؛ در حالی که اینجا از نظر سنی، تعداد زیادی جوان وجود دارند.
چرخه طولانی بیثباتی سیاسی فرانسه، با دولتهای اقلیت مکرون که از بحرانی به بحران دیگر میروند، نارضایتی گستردهای را دامن زده است.
دولتهای مکرون از زمانی که او سال گذشته مجلس ملی را منحل کرد و منجر به انتخابات قانونگذاری برنامهریزی نشدهای شد که مجلس سفلی پارلمان را با مخالفان خود پر کرد، در وضعیت بسیار متزلزلی قرار گرفتهاند.
انتهای پیام/