استرالیا فصل تاریکی از تاریخ خود را دارد که بسیاری هنوز بهطور کامل از آن خبر ندارند. پس از استقرار اروپاییها، کودکان بومی و جزیرهنشین تنگه تورس از خانوادههایشان جدا شده و به جامعه غیربومی رانده شدند.
آسیبها و سوءاستفادههایی که آنها تجربه کردند، زخمهای عمیقی برجای گذاشت و درد آن هنوز در نسلهای مختلف طنینانداز است. امروزه این افراد بهعنوان بازماندگان نسلهای ربودهشده شناخته میشوند.
هزاران کودک بومی و جزیرهنشین تنگه تورس از سال ۱۹۱۰ تا دهه ۱۹۷۰ بهطور نظاممند و تحت سیاستهای رسمی دولت استرالیا از خانههای خود رانده شدند. این کودکان در موسسههای نگهداری قرار گرفتند یا تحت سرپرستی خانوادههای غیربومی قرار گرفتند.
چرا کودکان ربوده شدند؟
کارشناسان میگویند که هدف ویرانگری پشت این انتقال اجباری وجود داشته است.
پایگاه اِسبیاِس نوشت: آنچه درمورد نسلهای ربودهشده دلخراش بود این بود که دهها هزار کودک ربوده شدند، و بهطور عمده به این دلیل که میخواستند آنها را در فرهنگ غیربومی جذب کنند؛ بسیاری از این کودکان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و بسیاری از آنها دیگر هرگز خانوادههای خود را ندیدند.
کودکان بهطور خاص هدف قرار میگرفتند، زیرا احتمال بیشتری داشت که آنچه به آنها گفته میشد را بپذیرند و فرهنگ خود را رد کنند. خانوادهها بهطور معمول گمراه میشدند؛ به آنها گفته میشد که فرزندانشان فوت کردهاند یا گم شدهاند.
ضعف در ثبت سوابق، دانستن تعداد کودکان ربودهشده را دشوار میکند، اما این تعداد میتواند به یک کودک از هر ۳ کودک بومی برسد. هر جامعه بومی و جزیرهنشین تنگه تورس برای همیشه تغییر کرده و جای زخمها در این زمینه باقی مانده است.
کودکان ربودهشده به کجا منتقل میشدند؟
بسیاری از کودکان ربودهشده به موسسههای دولتی و کلیسایی در سراسر استرالیا منتقل شدند.
این مراکز بهعنوان مراکز آموزشی یا خوابگاههایی شناخته میشدند که در آنها کودکان تحت انضباط شدید قرار میگرفتند. هویت آنها سلب شده و نام، زبان و مذهب جدیدی به آنها داده میشد.
- بیشتر بخوانید:
- سابقه استرالیا در استفاده از کودکان بومی برای آزمایشهای پزشکی
- شکایت بومیان از دولت آمریکا در ارتباط با مدارس شبانهروزی
خواهر و برادرها بهطور معمول از هم جدا میشدند و برخی از موسسهها تنها نوزادان را در خود جای میدادند.
آسیبهای بین نسلی
آسیبهایی که کودکان، خانوادهها و جوامع تجربه میکنند، همچنان در طول نسلها طنینانداز میشود.
فعالان حامی حقوق بومیان استرالیا میگویند که امروزه جوانانی وجود دارند که نمیدانند چه کسانی هستند، از کجا آمدهاند یا چرا اینگونه رفتار میکنند و این یک چرخه معیوب است.
به دلیل فقدان تاریخی سیستمهای حمایتی، آسیبهای روانی بهطور معمول بهطور ناخودآگاه به کودکان منتقل شده است، زیرا آنها شاهد دردی هستند که والدین و پدربزرگها و مادربزرگهایشان تجربه میکنند. این بهعنوان آسیبهای بین نسلی شناخته میشود.
کارشناسان میگویند که علائم آسیبهای بین نسلی امروزه در نرخ بالای فروپاشی خانواده، خشونت، حبس، خودکشی و سوءمصرف مواد مخدر قابل مشاهده است.
انتهای پیام/