خبرگزاری میزان - فرناندو آردوندو و دختر ۱۲ سالهاش، آندریا، در سال ۲۰۱۸ به مرز آمریکا و مکزیک رسیدند و پیش از این اعضای یک باند پسرش مارکو را کشته بودند.
چند هفته پیش از از رسیدن آنها به مرز آمریکا و مکزیک، دولت آمریکا سیاست تحمل صفر را معرفی کرده بود؛ پناهجویان بزرگسالی که بدون مجوز در حال عبور از مرز دستگیر میشدند، تحت تعقیب قضایی و در زندان قرار میگرفتند و کودکانی که با آنها سفر میکردند، جداگانه بازداشت میشدند.
آردوندو از سیاست جدید آگاه نبود، اما نباید اهمیتی میداد؛ او بهطور غیرقانونی از مرز عبور نکرده بود و به همراه دخترش به یک مرکز پردازش مرزی در لاردو، تگزاس رفتند و درخواست پناهندگی کردند، حقی که به وسیله قانون آمریکا تضمین شده است.
با این حال، یک مقام اداره مهاجرت آمریکا، آندریا را از پدرش گرفت و آنها را در سلولهای مختلف قرار داد، ساعاتی بعد ماموران گروهی از کودکان از جمله آندریا را به صف کردند و بدون هیچ توضیحی آنها را به مکان دیگری منتقل کردند.
روز بعد، آردوندو به مرکز دیگری منتقل شد، زمانی که به مرکز جدید وارد شد چشمش به وسعت مجتمع افتاد که دور آن را سیمهای خاردار محاصره کرده بود و نگهبانان آن را اداره میکردند.
با وجود اینکه این پناهجوی گواتمالایی قانون را زیر پا نگذاشته بود، خود را در بازداشتگاه ریو گراند یافت؛ یک مرکز نگهداری افراد مهاجر که از سوی یک شرکت زندان خصوصی اداره میشد.
آمریکا مدعی است که از «تودههای مهاجران»» استقبال میکند، اما کشوری از زندانیان است؛ داستان آردوندو آشکار میکند که چگونه بازداشت مهاجران با سیستم زندانهای آمریکا همپوشانی دارد.
از نظر تئوری، اهداف بازداشت و حبس متمایز است؛ برخلاف افرادی که از سوی سیستم عدالت کیفری نگهداری میشوند، مهاجران بازداشت شده به دلیل نقض قانون مجازات نمیشوند، آنها در حالی نگهداری میشوند که منتظر اجازه ورود به آمریکا هستند یا تا زمانی که از این کشور خارج یا اخراج شوند.
با وجود این، سیستمهای بازداشت و زندان آمریکا در کنار هم رشد کرده و با همان منطق و رویه تقویت شدهاند.
در سال ۱۸۸۲، کنگره آمریکا قانون محرومیت چین را تصویب کرد که براساس آن مهاجران کارگری چینی از ورود به این کشور منع شدند. در آن زمان، هیچ مرکز نگهداری مهاجران فدرال برای نگهداری مهاجرانی که واجد شرایط بودن آنها زیر سوال بود یا برای اخراج در نظر گرفته شده بود، وجود نداشت. در سانفرانسیسکو -جایی که بخش قابل توجهی از مهاجران چینی در آنجا حضور داشتند - برخی در زندان شهر بازداشت شدند.
جزیره الیس یک دهه بعد درهای خود را باز کرد؛ در حالی که معمولا به عنوان دروازه ورود به آمریکا در نظر گرفته میشود، این سایت همچنین مهاجران را به دلایل بهداشتی یا قانونی بازداشت میکند.
برخی از پناهجویان در محفظههای شلوغ و پر از حشرات نگهداری میشدند که دارای سیمهای خاردار روی دیوارها و پنجرههای مسدود شده بودند.
بازداشت مهاجران در سال ۱۹۸۰، پس از ورود نزدیک به ۱۲۵ هزار کوبایی از بندر ماریل، بهطرز چشمگیری تغییر کرد.
هزاران کوبایی در حالی که منتظر رسیدگی به درخواست خود بودند در پایگاههای نظامی زندانی شدند، حدود ۴۰۰ نفری که نمیتوانستند حامیانی بیابند که مایل به قبول مسئولیت مالی آنها در آمریکا باشند، به زندان فدرال با حداکثر امنیت در آتلانتا فرستاده شدند.
بسیاری از پناهجویان، به دلایلی که برای اکثر آمریکاییها غیرقابل درک است، به زندان افتادند، بلافاصله پس از ورود بسیاری در خیابانها به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
دولت ریگان از بازداشت مهاجران برای گسترش سیستم زندان استفاده کرد؛ در سال ۱۹۸۲، معاون دادستان کل آمریکا، ساخت یک بازداشتگاه مهاجرت و یک زندان فدرال را با ادعای اینکه پناهجویان کوبایی فشار بیشتری را به سیستم زندان فدرال وارد کردند، توصیه کرد و قانونگذاران آمریکایی نیز این ایده را تایید کردند.
بازداشت مهاجران همچنین نقشی کلیدی در توسعه یکی از بخشهای مورد انتقاد نظام کار آمریکا ایفا کرد؛ اتکای آن به زندانهای خصوصی.
از ماه جولای ۲۰۲۳، بیش از ۹۰ درصد از افرادی که از سوی اداره مهاجرت و گمرک آمریکا بازداشت شده بودند، در مراکزی نگهداری میشدند که متعلق به شرکتهای خصوصی زندان هستند یا از سوی آنها اداره میشوند.
مانند زندانهای آمریکا، مراکز بازداشت مهاجران معمولا دور از مراکز شهری و دور از دسترسی آسان برای بررسی قرار دارند.
به این ترتیب، تعداد کمی از آمریکاییها از سوءاستفادههای وحشتناکی که در داخل برخی از این تأسیسات رخ میدهد آگاه هستند.
گزارشهای نوشته شده از سوی کارشناسان استخدام شده از سوی وزارت امنیت داخلی نشان میدهد که بازداشتشدگان در شرایط غیربهداشتی و ناامن نگهداری میشوند، مراقبتهای پزشکی سهلانگارانه دریافت میکنند و هدف آزار نژادپرستانه قرار میگیرند.
نیویورک تایمز مینویسد: بازداشت مهاجران آمریکا را امنتر نمیکند؛ به جای زندانی کردن مهاجران و پناهندگان، دولت آمریکا باید به آنها اجازه دهد تا با دوستان، خانواده یا اعضای جامعه در آمریکا در زمان بررسی پرونده آنها اقامت داشته باشند.
انتهای پیام/