سندرم داون، یک اختلال ژنتیکی ست که در آن این افراد به جای این که در ژن آن‌ها ٤٦ کرموزوم وجود داشته باشد، ٤٧ کرموزوم حضور دارد. این کودکان به دلیل اختلالاتی که این تفاوت در بدن آن‌ها به وجود آورده است، از نظر رشد ذهنی و فیزیکی نسبت به هم سن و سال‌های خود عقب‌تر هستند و به همین علت به مراقبت‌های ویژه‌ای از جمله گفتار درمانی، کار درمانی، فیزیوتراپی و... نیاز دارند و در صورت آموزش مناسب، ناتوانی‌های آن‌ها به حداقل ممکن می‌رسد تا آنجا که فرد دارای سندرم داون، می‌تواند مثل سایرین زندگی طبیعی داشته باشد. هر کدام از این افراد یک انسان منحصر به فرد با توانایی‌ها خاص و فوق العاده عاطفی هستند که از نظر سلامتی و یادگیری در سطوح مختلفی قرار گرفته‌اند. اسم «دان» به این دلیل متداول است که، نخستین بار دکتر دان انگلیسی در سال ۱۸۶۶ میلادی به اختلاف ظاهری این افراد با سایر افراد پی برد. طبق گزارش انجمن ملی سندرم داون، از هر ۷۰۰ الی ۱۰۰۰نوزاد در جهان، ۱ نوزاد با این تفاوت متولد می‌شود. مادران ۳۵ ساله و بالاترو پدران بالای ۴۰ سال، نسبت به والدین جوان‌تر، احتمال بیشتری برای ابتلای سندروم داون در جنین خود دارند. این اختلال در سه ماهه اول بارداری، سه ماهه دوم بارداری و در حین آزمایشات قبل از زایمان قابل تشخیص است. صرف نظر از توانایی ذهنی، مدرسه بخش مهمی از زندگی کودک مبتلا به سندرم داون است. مدارس دولتی و خصوصی با کلاس‌های درس یکپارچه، امکان اجتماعی شدن ارزشمندی را برای این افراد فراهم و به این دانش آموزان کمک می‌کند تا مهارت‌های مهم زندگی خود را آموزش ببینند. اگرچه این کودکان ممکن است به کمک و توجه بیشتری در مدرسه نیاز داشته باشند. مهدیار و صدرا، دوقلو‌های ناهمسانی هستند که یکی از آن‌ها با این تفاوت و اختلال ژنتیکی، متولد شده است. مهدیار، کودک سندروم داون ۸ساله‌ای ست که امسال با قبولی در آزمون‌های تعیین سطح ورود به مدارس ابتدایی، در حال تحصیل در مدرسه عادی و در کنار سایر هم سن و سالان خود است. او که سال گذشته نیز امکان ثبت نام در کلاس اول را داشت، بنا به انتخاب و تشخیص خانواده برای همراهی با صدرای کلاس اولی، در مدرسه ثبت نام نکرد، اما پا به پای برادرش، آموزش‌های کلاس اول را به کمک مادرش آموخت تا با دروس کلاس اول آشنا و امسال را بدون هیچ مشکلی بگذراند.