از سوختن تنه درختان زغال به دست می آید که کاربردهای فراوانی در زندگی روزمره دارد. از استفاده در پخت غذا و ایجاد گرما در شومینه گرفته تا تولید قرص های جاذب سم از دستگاه گوارش، استفاده در ماسک ضد گاز، گرافیت برای استفاده در آثار هنری و..‌. از موارد کاربردی زغال است. زغال به دو روش سنتی و صنعتی تولید می شود. در روش سنتی تکه های چوب را در کوره هایی که با مصالح ساختمانی ساخته شده اند قرار می دهند تا بسوزند، سپس در گودال هایی قرار داده می شوند تا چوب های سوخته شده خفه شوند و به زغال های قابل مصرف تبدیل شوند. زغال تولید کوره سنتی از باقیمانده چوب حاصل از نجاری و مصارف دیگر و هیزم تهیه می­ شود. این کار در فضای آزاد باعث آسیب به محیط زیست می شود. یکی از مراکز تولید زغال به روش سنتی شهرستان کهک قم است. چوب ها اغلب یک هفته در کوره هستند و بعد از گذشت این مدت به زغال تبدیل می شوند. کار در کوره های زغال تهدیدی جدی برای سلامت این کارگران محسوب می‌شود و غالباً دستگاه تنفسی آنها به خطر می افتد. از آنجا که کارگرانِ بومی به دلیل سختی کار و دستمزدِ اندک، حاضر به کار در این مجموعه نیستند، اکثر کسانی که مشغول این کار هستند کارگران مهاجر هستند.