به نقل از مشرق، داوود امیریان در کتاب «فرزندان ایرانیم» می نویسد:
به تابلوی سردر پادگان نگاه کردم «درود به روان پاک شهید میثم». یک نفر که از من دو سه سال بزرگتر و موهای لَخت و صافش روی پیشانی ریخته بود، به بغل دستیاش گفت: «اون نوشته را میبینی؟ بچه محلهمان میگفت شهید میثم فرمانده آموزش تو همین پادگان بوده. به قدری نیروهاشو میدوونده و خسته میکرده که اونا غش میکردن. وقتی شبا اونا از خستگی پوتین به پا میخوابیدند، شهید میثم موقع سرکشی پوتین اونا رو درمیآورده، گریه میکرده و کف پاشونو میبوسیده.»
جاخوردم. عجب آدمی بوده این شهید میثم.

/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.