مجموعه فوتبال به این جامعه و مردم چه داده است؟ افتخار؟ مدال؟ توسعه فرهنگ پهلوانی و گذشت و اخلاق؟
یا همگرایی و همبستگی و معرفی الگوهای مناسب؟
البته اگر استثناها و نکات مثبت فوتبال را کنار بگذاریم، حرفهایمان کلی است.
چرا ناعدالتی در توزیع منابع مالی کشور بین فوتبال و دیگر ورزشها را سالهاست شاهدیم در حالیکه بیشترین افتخارات متعلق به همان دیگر ورزشهاییست که کمترین حاشیهها و بیشترین افتخار را برای جامعه به ارمغان آوردهاند؟
آیا این فوتبال به این شکل و با این سیاقش، جز خطر الگوسازیهای نامناسب و ورزشگاههایی آلوده به رکیکترین الفاظ، چیز دیگری به جامعه جوان ما هدیه داده است؟
در حالیکه نخبهترین نخبههای دیگر ورزشها از بی پولی برای حضور در میادین بینالمللی و رفع نگرانیهای روزمره زندگیشان به منظور کسب افتخار برای کشور رنج میبرند.
بفرمایید منبع پولهای نجومی و ورودی به فوتبال ایران، از کجای کشور سرچشمه میگیرد؟
آیا کشورهای پیشرفته در اقتصاد و ورزش، همچون چین و آمریکا که در صدر ورزش جهان قرار دارند، اینگونه تبعیض آمیز با ورزشهایشان برخورد میکنند؟
چرا منابع مالی کشور را دربست در اختیار یک رشته ورزشی قرار دادهاید که در مقایسه با دیگر رشتههای ورزشی دارای بیشترین حاشیه و الگوسازیهای منفی و کمترین افتخار به تناسب اختصاص منابع مالی و توجه رسانهای، برای جامعه است؟
آیا فکر نمیکنید به این شکل و سیاقی که فوتبال اداره میشود، هر چقدر بیشتر پول و منابع و توجه رسانهایمان به این ورزش را با افزایش مواجه کنیم، توسعه ناهنجاریهای رایج و الگوسازیهای منفی، بیشتر و بیشتر گسترش مییابد؟
آیا وقت آن نرسیده که در اینگونه مسائل مهم، طرح و برنامه دیگری را در توزیع منابع مالی فی مابین فوتبال و دیگر ورزشها مد نظر قرار دهیم؟
محمود نظری، کارشناس مدیریتهای ورزشی
انتهای پیام/