تار و پود جان شان را پای هنرشان گذاشته اند تا هم زیبایی خانه هایشان شود، هم نان سفره هایشان. آن‌ها غیرت و شرف شان را در جدال با ناملایمتی‌های زندگی برده اند تا شرمنده خانواده هایشان نشوند. بی آنکه از فرزندان شان انتظار داشته باشند عصای دست پیری شان شوند، آن‌ها را روانه شهر‌های اطراف کرده اند تا از خشکسالی بی رحمی که روستا را اسیر کرده کمترین آسیب را ببیند و در عوض خودشان در روستا‌های خشک و بی جان وری، کوات، مالخواست و ازنی و بشرت - از توابع شهر کیاسر شهرستان ساری - مانده اند. همین شیرزنان و مردان که گذر عمر نیز از پس قدرت و غیرت شان برنیامده و به جای خلوت گزینی و استراحت، پای فراز و نشیب‌های زندگی ایستاده اند و برای آنکه روی مشکلاتش را سفید کنند، با تمام توان کار می‌کنند. زنانی که آنچنان استوار پشت دستگاه‌های گلیم و جاجیم بافی می‌نشینند که از تازه نفس‌های این هنر چنین انتظاری نخواهد رفت و مردانی که گرد عمر بر موهایشان نشسته، اما هنوز از پا ننشسته اند برای آنکه امید و انگیزه همچنان زنده بماند هنر دست این مادربزرگ‌ها را که از کودکی با جان شان گره خورده، میتوان قاب گرفت و تا ساعت‌ها به نظاره نشست و حوصله و حکایت‌های پند آموز این پدربزرگ‌ها را می‌توان تا همیشه گره گشا دانست.