14روز از ریزش برج عظیم متروپل میگذرد؛اتفاقی که شاید تنها ریزش یک ساختمان قلمداد شود اما این حادثه همه دنیای بسیاری را به هیچ تبدیل کرد.مردمی که در عرض چند ثانیه تمام هستی خود را از دست دادند؛عزیزانشان،دوستانشان،کارشان،خانه شان،ماشینشان، مالشان و حتی زندگیشان. مردمی که عزاداری این مصیبت بزرگ،غبار اندوه را از قلبشان نمیکاهد و تسلیت گفتن دیگران عزیزانشان را به آنان باز پس نمیدهد؛مردمانی که این مصیبت بزرگ تا ابد در دل ها و جانشان نقش بسته است و این زخم عمیق به آسودگی درمان نمیابد.در طی این روزها،باوجود تمام این غم و اندوه های بسیار،نیروهای مردمی دوشادوش نیروهای امدادی در حال آوار برداری و جست و جو جسدهایی بودند که خانواده هایشان مغمومانه انتظارشان را میکشیدند.علاوه بر کمک های مردم در غذارسانی و نیروهای مردمی،نیروهای امدادی نیز در این راه جان خود را به خطر انداخته اند.در عملیات آواربرداری و جابه جایی آوارها،بسیاری از امداگران سوخته،زخمی و مجروح شده اند و بی امان به تلاش خود ادامه دادند.