به گزارش گروه فرهنگی ، داستان مستند در میان گونه‌های متعدد داستان‌نویسی در ایران، جدای از این‌که در میان نویسندگان گونه‌ای مهجور مانده است، کمابیش کمتر نیز ذائقه مخاطبان ایرانی با آن آشنا شده است؛ تا جایی که حتی مترجمان ایران نیز در سال‌های گذشته کمتر تمایلی به انتشار این دست از آثار داشته‌اند. با وجود این، با گذر زمان و خلق موقعیت‌های تازه زیستی در میان جوامع شهری، لزوم نگارش و تعریف داستان مستند و نیز نیازسنجی مخاطبان از مواجهه با چنین آثار حاکی از علاقه‌مندی به آنهاست و شاید بشود گفت که جامعه اسیر در چنبره اطلاعات و اخبار، شهروند خود را بیش از هر چیز مستند و نیازمند مواجهه با حقیقت بار آورده و به همین دلیل او نیز در دل داستان بیش از تخیل نویسنده به دنبال استناداتی است که بتواند نسبت میان دنیای او با واقعیت را فراهم سازد.